4ο μέρος: Οι απόψεις και τάσεις που εκφράζονται ή και συγκρούονται μέσα στην ταραγμένη εποχή που η Βυζαντινή Αυτοκρατορίας οδεύει προς το τέλος της.. Η επέκταση Δυτικών στην Αν. Μεσόγειο με έπαθλο τον Ελλαδικό χώρο.

Δήμητρα Σπανού

Η ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥΣ  ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ

 ΠΟΥ ΕΊΧΕ ΠΕΣΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΦΡΑΓΚΩΝ-ΛΑΤΙΝΩΝΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΑΤΙΝΟΥΣ- ΦΡΑΓΚΟΥΣ 

ΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ ΛΑΣΚΑΡΟΙ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΙ 

ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΝΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Το έργο της ανακατάληψης της Κωνσταντινούπολης και της  ανασύστασης της Βυζαντινής αυτοκρατορίας εκπληρώνεται από το κράτος της Νίκαιας.

Ο διάδοχος του Θεόδωρου Λάσκαρη, Ιωάννης Βατάτζης μετά την πτώση των ηπειρωτικών αντιπάλων του, την παρακμή του κράτους των Βουλγάρων με σωστή οικονομική και πολιτική διοίκηση καταφέρνει να ενισχύσει το κράτος της Νίκαιας και να επανακτήσει από τους Φράγκυς το μεγαλύτερο μέρος της Μικράς Ασίας, τη Θράκη, την Μακεδονία και μέρος της Ηπείρου.  Ο διάδοχός του συνεχίζει από τον γιό του Θεόδωρο Β΄ Λάσκαρη (1254-1258)

Ο Μιχαήλ Παλαιολόγος στην συνέχεια που παίρνει τον θρόνο από τον ανήλικο γιο του Θεόδωρου Β Λάσκαρη εύκολα ανακαταλαμβάνει την Κωνσταντινούπολη και το Λατινικό κράτος διαλύεται (1261).

 Στον 13ο  αιώνα η κατασταση επανέρχεται στην προηγούμενη με ακομα μεγαλύτερη εξασθένηση της αυτοκρατορίας και του στρατού που είναι πλεον μισθοφορικος και δυσκολα συντηρείται. Το1303ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος αναγκάζεται να καλέσει σε ενίσχυση τους Καταλανούς της Αραγονίας για να σταματησουν τους Τούρκους της Μικρας Ασιας από τις βαρβαρότητες εναντίον Ελληνικων πληθυσμων. Όμως η "συνεργασία" εξελίσεται με τροπο αναλογο με αυτή των Ενετών. Οι Καταλανοί  στρέφονται στη συνέχεια εναντίον Ελληνικων πληθυσμών , καταληγουν στην Κεντρική Ελλαδα, νικουν τους Φράγκους του Δουκατου των Αθηνών και ιδρυουν το Καταλανικό Πριγκιπάτο των Θηβών. 1311. blogs 

1. Ξεσπουν εμφύλιοι πόλεμοι, στον πρωτο ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος Α έχει εναντιον τον εγγονό του Ανδρόνικο Γ τον οποιο στηρίζει ο Καντακουζηνός . Ο δεύτερος εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στους οπαδούς του ανήλικου ακομα Ιωάννη Παλαιολόγου Ε και του σφετεριστη του θρονου Ιωαννη ΣΤ Καντακουζηνό ο οποίος εκπροσωπεί την μεγαλη αριστοκρατία.. Ο πολυς κόσμος αντιτίθεται και φτάνει αυτο εως την οργανωση λαϊκών κινημάτων και επαναστασεων σε μεγάλες πολεις Μακεδονιας και Θράκης.
2. Αυτο έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί δείχνει την υπαρξη μεγαλων Ελληνικων πληθυσμών αλλά και την αρχη οργανωμένων λαϊκών κινημάτων που παρεμβαινουν στην πολιτική ζωή της χώρας.
3. Πάντως, οι εμφυλιοι, οι διαφωνίες στην διοικηση και τον προσανατολισμό της εξουσίας φαίνεται και απο την υπαρξη πολλων διοικητικων κεντρων όπου οι τοπαρχες  διοικούν εκπροσωποντας την αυτοκρατορικη εξουσια. Αξιοσημείωτο ειναι πως σε καποια περιοδο, η Γιολάντα, σύζυγος του Ανδρόνικου Β, με φιλοδιτικες διαθέσεις, πρότεινε το μοιρασμα της Αυτοκρατορίας και μπροστα στην αρνηση του Ανδρονικου, αποσυρεται στην Μακεδονία μαζι με τον γιό της Ανδρόνικο Γ και παιζουν τον ρόλο μιας δεύτερης αυτοκρατορικης διοίκησης
4. Συνέπεια όλων αυτων ειναι η εξασθενηση της αγροτικής οικονομιας και ερημωση της υπαίθρου, κι ετσι ευκολα οι Σλάβοι και περισσότερο οι Σέρβοι επέκτειναν τις κατακτήσεις τους προς την Μακεδονία. Ο Στέφανος Ούρος Γ εδραιώνει τις σερβικές κατακτησεις και εξουδετερώνει τον Βουλγαρικό κινδυνο. Παράλληλα ο βυζαντινός πολιτισμός εισχωρεί στην Σερβία μετα από πολλούς γάμους Σέρβων  πριγκιπων με βυζαντινές πριγκίπισσες..
5. Το 1331-1335 ο Στεφανος Δουσαν που υπήρξε οργανωτής του Σερβικού κράτους, επιτιθεται εναντιον του Βυζαντιου και καταλαμβάνει την Μακεδονια, Ηπαιρο και Θεσσαλία. Ιδρύει το Πατριαρχείο του Ιπεκιου και απειλει την ιδια τη Κωνσταντινούπολη.
6.  
7. Σερβικό Πατριαρχείο του Πετς (σερβικά: Српска патријаршија у Пећи, Srpska patrijaršija u Peći) ή απλά Πατριαρχείο του Πετς (σερβικά: Пећка патријаршия, Pećka patrijarshija), ήταν αυτοκέφαλο Ανατολικό Ορθόδοξο Πατριαρχείο, που υπήρχε από το 1346 έως το 1463, και στη συνέχεια ξανά από το 1557 έως το 1766 (απο βικιπαίδεια)
8.  
9. το δεσποτάτο της Πελοποννήσου διατηρείται και στους επόμενους αιώνες και η πρωτεύουσα μεταφέρεται το 1262 στον Μυστρά ως ασφαλέστερης πόλης. Το δεσποτάτο κυβερνούν διαδοχικά μέλη δύο αυτοκρατορικών οικογενειών των Καντακουζηνών και των Παλαιολόγων . Ο Μυστράς, τότε έδρα του δεσποτάτου παρεδόθη στον Μωάμεθ  από τον Δημήτριο Καντακουζηνό στις 30 Μαϊου 1460  ( μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453)

από e-me 1460 Κατάληψη της Πελοποννήσου, κατάλυση δεσποτάτου του Μυστρά blogs.e-me.edu.gr/hive-e141o/2021/03/21/1460-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%ac%ce%bb%ce%b7%cf%88%ce%b7-%cf%80%ce%b5%ce%bb%ce%bf%cf%80%ce%bf%ce%bd%ce%bd%ce%ae%cf%83%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%ac%ce%bb%cf%85%cf%83%ce%b7-%ce%b4%ce%b5%cf%83/

ΑΓΩΝΕΣ, ΖΥΜΩΣΕΙΣ, ΑΝΑΔΙΑΤΑΞΕΙΣ  ΣΗΜΑΝΤΙΚΩΝ ΠΕΡΙΟΧΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ

Στον Ελληνικό χώρο όμως μένουν αξιόλογες Δυτικές δυνάμεις οι οποίες απετέλεσαν προϊόντα συμβιβασμού της Ελληνικής αριστοκρατίας με τους Φράγκους κατακτητές (Πριγκιπάτο Αχαϊας, Δουκάτο των Αθηνών, Μαρκιζάτο της Βοδονίτσας, Βαρωνεία των Σαλώνων). Η  διακυβέρνηση των περιοχών αυτών έγινε με την  διατήρηση  των παλιών τους προνομίων  και κτήσεων  και την εν μέρει προσαρμογή τους με τα φεουδαρχικά καθεστώτων, ώστε τελικά, τα κρατίδια αυτά να δίνουν έναν φραγκικο-βυζαντινό χαρακτήρα που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον ελλαδικό χώρο και  στις επόμενες ιστορικές περιόδους 

Αντίστοιχες συνεργασίες παρατηρήθηκαν και στις ενετικές κτήσεις.

Ταυτόχρονα όμως το κράτος της Νίκαιας (που είχε ανακατακτήσει την Κωνσταντινούπολη από τους Φράγκους του 1204) κερδίζει έδαφος και επεκτείνεται και σε ευρωπαϊκά εδάφη. Αυτό επιφέρει την αντίδραση των δυτικών δυνάμεων με συμμάχους τους Σέρβους, τους Βουλγάρους και τα Ελληνικά- Φράγκικα κρατίδια αλλά και διάφορους ανεξάρτητους ελληνικούς σχηματισμούς.

Οι συνεχιζόμενες νίκες των Βυζαντινών έχουν αποτέλεσμα την παραχώρηση από τους Φράγκους της Μονεμβασιάς, της Αχαίας, του Μυστρά, της Μάνης και του Ιερακίου που γίνεται βάση του Βυζαντινού δεσποτάτου της Πελοποννήσου (1261). Ταυτόχρονα στα χέρια Βυζαντινών έρχονται το πριγκιπάτο της Αχαίας και το Δεσποτάτο της Ηπείρου. 

Έτσι παρ' όλη την καλή πολιτική του Μιχαήλ και των διαδόχων του τα προβλήματα επανέρχονται, με την Γένοβα και την Βενετία να είναι οι κυρίαρχες οικονομικές δυνάμεις και να ενισχύουν ακόμα περισσότερο την θέση τους και τους Παλαιολόγους να προσπαθούν να αντιμετωπίσουν οικονομικά και στρατιωτικά προβλήματα καταφεύγοντας σε λύσεις ανάγκης όπως η ενίσχυση της μεγάλης ιδιοκτησίας σε βάρος του λαού που σιγά σιγά εξαθλιώνεται ενώ ο στρατός γίνεται σχεδόν αποκλειστικά μισθοφορικός. Τα ίδια προβλήματα συνεχίζονται και επιδεινόνονται και στην βασιλεία των επόμενων αυτοκρατόρων που δεν καταφέρνουν να ανασυγκροτήσουν την αυτοκρατορία και η άσχημη αυτή κατάσταση καταλήγει σε δύο  εμφύλιους  πολέμους με αφορμή δυναστέίες. Στον πρώτο εμφύλιο πόλεμο,  το πιο δυναμικό τμήμα που εκφράζει τα συμφέροντα της μεγάλης αριστοκρατίας με αρχηγό τον Καντακουζηνό, παίρνει την εξουσία . Στον δεύτερο, που πήρε περισσότερο κοινωνικό χαρακτήρα, συγκρούστηκαν  ο ανήλικος ακόμα Ιωάννης Ε Παλαιολόγος (1341-1391) που τον ενισχύουν οι μεσαίες και λαικές τάξεις με τον σφετεριστή του θρόνου Καντακουζηνό (1347-1354) που είναι μπροστά από τα συμφέροντα της μεγάλης αριστοκρατίας.

Οι εμφύλιοι αυτοί κατα την διάρκεια των οποίων έμπαιναν στο παιγνιδι  και άλλοι όπως Λατίνοι, Σέρβοι, Βούλγαροι και Τούρκοι, εξάντλησε ολους και έφερε έναν γενικότερο διχασμό 

Παρ όλα αυτά, τα άγρια εδάφη της Μάνης και η πόλη της Μονεμβασιάς διατηρούν την ελευθερία τους

ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ

 ΠΟΥ ΣΥΓΚΡΟΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΥΜΠΛΕΠΟΝΤΑΙ

ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΚΑΤΕΡΟΘΕΝ, 

 ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΤΟΥΣ ΜΙΑ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ

Μέσα σε αυτή την πολύπλοκη κατάσταση οι διάφορες τάσεις (εθνικές, πολιτικές, θρησκευτικές κ.λ.π.)  που είχαν ενοποιηθεί κάτω από την σκέπη του Βυζαντίου και της Χριστιανοσύνης,  τώρα,  κάτω από την πίεση των νέων ιστορικών συγκυριών, αποκεντρώνωνται και δίνουν τις νέες απόψεις και τάσεις Αυτές εκφράζουν σπουδαίοι ανθρώποι που ο καθένας από αυτούς έδωσε τις θέσεις και τις βλέψεις κονωνικών θρησκετικών και πολιτικών ρευμάτων της εποχής του.

Γενικότερα στους 2 τελευταίους αιώνες   του Βυζαντίου διακρίνουμε δύο αντίπαλες πλευρές:

Από την μια η φιλοδυτική τάση η οποία ευαγγελίζεται την ανεξααρτησία εθνοτήτων που εντάσσονταν έως τότε στην Βυζαντινή αυτοκρατορία  και δημιουργία εθνικών κρατών, στην πραγματικότητα επιθυμεί την κατάκτηση εδαφών της Ανατολικής Μεσογείου, ενώ τυατόχρονα παιζει διαβρωτικό ρόλο μέσα στην Βυζαντινή αυτοκρατορία διατηρώντας καιροσκοπική σχέση με τους Τούρκους τους οποίους ενίοτε χρησιμοποιεί προς όφελός της.

Όμως,, η φιλοδυτικη τάση, παρά  το διπλό της πρόσωπο, του απάνθρωπου και άνομου κατακτητή και του φωτισμένου εκπολιτιστή, συγκεντρώνει πλέον και  υποστηρίζεται από γνωστές προσωπικότητες της εποχής και επιπλέον, 

 βγαίνει με σημαία της την ενότητα των δύο Ρωμαϊκών κρατών, και μετά από αιώνες,  αναγορεύεται ξανά ο Βυζαντινός αυτοκράτορας σαν Ρωμαίος αυτοκράτορας

Παρ όλα αυτά οι συγκεκριμένοι Δυτικοί προσπαθούν να κατοχυρώσουν την ενότητα μιας  Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας

τόσο παλιάς, που ίσως δεν έχει άμμεση σχέση με αυτούς όχι μόνο δεν στηρίζουν αλλά υπονομεύουν τις προσπάθειες των Βυζαντινών για την συνένωση των δύο εκκλησιών  

Από την άλλη πλευρά, το Βυζάντιο  που όλους του προηγούμενους αιώνες αγωνίστηκε με επιτυχία να διασώσει το Ελληνικό πνεύμα και λόγο , και από την άλλη,  την Χριστιανική Ορθοδοξία, μια θρησκεία που, παρ' όλο που υπήρχαν σημάδια συγκρούσεων με την Αρχαία θρησκεία που ήταν ήδη σε παρακμή μετά την κατάκτηση της Ελλάδας,  κράτησε καλά τον κόσμο σε αυτούς τους αιώνες

φαίνεται τώρα να είναι συντηρητική στην σκέψη και να επιθυμεί  απλά να διαφυλάξει την δογματική καθαρότητα της Ορθοδοξίας,

παρ' όλα αυτά, όμως οι ζωντανοί Ελληνικοί πληθυσμοί σε όλον τον χώρο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, έπαιρνε σαφώς το μέρος του Βυζαντίου και ζητούσε από εκεί στήριξη και παρηγοριά όταν αντιετώπιζε την βαρβαρόητα των εισηγητών αυτού του ¨νεου¨πολιτισμού που μόλις ανακάλυψαν!

Βέβαια στην μειονεκτική θέση των Βυζαντινών έναντι των ανανεωτών φιλοδυτικών έπαιξαν ρόλο η εγγενής αντίφαση των δύο και κοσμοθεωριών  της Αρχαίας Ελληνικής θεωρίας που ειχε σαν ραχοκοκκαλία της την ελεύθερη σκέψη, και τον ανθρώπινο λόγο και του Χριστιανισμού, που από την εποχή του Λόγου του Ιησού, είχε περάσει από πολλά συμφέροντα έως ότου να γίνει επίσημη θρησκεία.

Και δεδομένου πως και η Ελλάδα είχε από αιώνες πια χάσει την ανάσα της, αλλά και η προσωπικότητα του Χριστού φαίνονταν πια στο βάθος χρόνου, ήταν εύκολο κατά την δεύτερη περίοδο του Βυζαντίου, και με τις επιρροές που δεχόταν, ο μεν Χριστιανισμός να εμφανίζεται πλέον σαν ένα μάλλον συντηρητικό και στενό στις αντιλήψεις του  δόγμα εξουσίας, έτσι που  έκανε κάποια στιγμή εχθρό του την παλιά Ελληνική σκέψη κι η έννοια " Έλλην" άρχισε να παίρνει την έννοια του "εθνικός" και "ειδολολάτρης" και εν τέλει εχθρός. 

Σε όλα αυτά στηρίχθηκαν οι νέες "εκπολιτιστηκές και φιλελληνιστικές " ιδέες των σταυροφόρων παρ ότι που ακόμα κι εκεί, αυτοί δεν αρκέστηκαν μόνο στο ανάθεμα των μη Χριστιανών ή στο κλείσιμο των ναών που είχαν απομείνει όπως έκαναν οι Βυζαντινοί,  αλλα προέβησαν επιπλέον και σε ανείπωτες φρικαλεότητες εναντίον τους!  

Παρ όλα αυτά η εχθρική στάση , σε κάποιες περιόδους 7ος  , 8ος αιώνας, της Χριστιανικής Εκκλησίας κατά των Ελλήνων ¨Εθνικών" δεν ανέστειλλε την διατήρηση της Ελληνικής Εθνικής συνείδησης, εφόσον ανάμεσα στους λαούς - εθνότητες της Αυτοκρατορίας, υπήρχαν πάντα διακρίσεις και αντιθέσεις.

Η σχέση ανάμεσα στην Αυτοκρατορία και τον Ελληνισμό αποκαθίσταται στις περιόδους μετά τον 10ο  αιώνα, όπου η Ελληνική ιδέα προβάλεται όλο και εντονότερα η Ελληνική παιδεία αρχίζει να αποκαθίσταται και οι διανοητές του Βυζαντίου προσπαθούν να αφομοιώσουν την Ελληνική σκέψη και οι μοναχοί στα μοναστήρια διασώνουν όλον τον πλούτο της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας με πιστές επίπονες αντιγραφές αρχαίων Ελληνικών κειμένων

ο Κωνσταντίνος  ΙΑ Παλαιολόγος 

Ο Κωνσταντίνος ΙΑ Δραγάσης Παλαιολόγος (8-2-1405 έως 29-5-1453)

Ενώ συμπορεύεται με το πνεύμα του ανθρωπισμού, φιλοτεχνισμού και επιστημονικότητας που αναπτύσσεται στη Δύση και  ταυρόχρονα συνδέεται με το πολιτισμό και την διαννόηση του Βυζαντίου και με τον Αρχαίο  Ελληνικό πολιτισμό . Έτσι αναπτύσσονται ρεύματα πλούσια σε μελέτες για το δίκαιο , την ιατρική, την μουσική, την αριθμητική , την γεωμετρία κ.α.Αυτή ήταν και η πολιτική του αλλά και όλη η ζωή του. ¨ηταν από αυτούς που συμμετείχαν στηνσύνοδο της Φλωρεντίας για την Ένωση των Εκκλησιών και ταυτόχρονα υπεράσπισε την Κωνσταντινούπολη και πέθανε μαχόμενος κατά των Τούρκων στην άλωση του 1453. Ο Ονομαστός διδάκαλος Ιωάννης Αργυρόπουλος, (υπέρ της Ένωσης) έγραψε γι αυτόν ότι:  "θεία μοίρα αγαθή έφερε τον Κωνσταντίνον εις τον θρόνον..."

ο Μητροπολίτης Νίκαιας Βησσαρίων

Τον Νοέμβριο του 1447 Συνόδευσε τον Ιωάννη Η Παλαιολόγο στην σύνοδο της φερράρα και έπειτα στην σύνοδο της Φλωρεντίας όπου υπεγράφη η ένωση των εκκλησιών. Είχε πολύ καλή σχέση με τον Πάπα και τον επιρρέαζε να βοηθά τα άλλα Πατριαρχία της Ανατολής. Καλλιέργησε τα γράμματα και βοήθησε στην διάδοση του νεοπλατωνισμού

Βλέποντας την βαρβαρότητα των Τούρκων και την καταστροφή του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας, παρά την ληστρική συμπεριφορά των Φράγκων και την αλαζονία και περιφρόνηση στην ορθοδοξία.  

Ο ιστορικός Κριτόβουλος , ο Γεώργιος Τραπεζούντιος (1395 - 1484)

προσπάθησ να δείξει ότι δεν υπήρχαν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στον Χριστιανισμό και τον Μωαμεθανισμό. 

Ιδιαίτερα μετά την ήττα των Ούγγρων σταυροφόρων στην μάχη της Βάρνας (κατά την οποία σημειωτάίον,  δεν εδώθη καμμία βοήθεια στους Ουγγρούς από την Δύση και αντίθετα οι Γενουάτες μετέφεραν αντί αμοιβής στρατό των Τούρκων στην Ευρώπη) δεν περίμενε πλέον καμμιά βοήθεια από τους Δυτικούς

ο Ιωάννης Ευγενικός 

Δεν δεχόταν τις θρησκευτικές απόψεις περί filioque (εκ του υιού εκπορευόμενο) ούτε τα πρωτεία του πάπα

ο Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων

ο Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων, ( 1355-1452) μια από τις κορυφαίες πνευματικές μορφές των ύστατων Βυζαντινών χρόνων

Φιλόσοφος και μελετητής της νεοπλατωνικής φιλοσοφίας, πήρε μέρος στην σύνοδο της Φλωρεντίας για την ένωση των εκκλησιών αλλά πήρε αρνητική θέση.

Όμως εκεί συνάντησε κι άλλους αξιόλογους άνδρες της εποχής του όπως τον Κόζιμο των μεδίκων και τον Μαρτσίλιο Φιτσίνο και ίδρυσε μια νέα Πλατωνική Ακαδημία.

ο Λουκάς Νοταράς 

ο Λουκάς Νοταράς (1402-1453) Σημαντικός Έλληνας αξιωματούχος του Βυζαντίου από τη Μονεμβασιά. Ενυμφεύθη την κόρη του αυτοκράτορα Ιωάννου Παλαιολόγου κα αφερφή του Κωνσταντίνου  υπήρξε εμπιστος και βοηθός του και στη συνέχεια  στήριξε την άνοδο στον θρόνο του νομίιμμου διαδόχου Κωνσταντίνου. Ήταν πολιτικός μεγάλης αξίας, δούλεψε για να γίνει η σύνοδος της Φλωρεντίας, και ενίσχυσε όσο μπορούσε τα οικονομικά του κράτους. Κατά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως πολέμησε γεναία , συνελήφθη και μαρτύρησε μαζύ με τα παιδιά του

Γεννάδιος Β ο Γεώργιος Σχολάριος

 Ο Γεννάδιος σχολάριος (1400 - 1473 (κατά κόσμο Γεώργιος Κουρτέσιος) ήταν ο πρώτος Πατριάρχης μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως.

¨ηταν από εύπορη οικογένεια και ειχε πάρει σπουδαία μόρφωση.

Αργότερα πήρει δικαστικά αξιώματα από τον Ιωάννη Παλαιολόγο. Πήρε μέρος στη σύνοδο της Φερράρας - Φλωρεντίας σαν συνοδός του μητροπολίτη Νίκαιας Βελησσάριου αλλά δεν υπέγραψε το τελικό κείμενο

Σαν Πατριάρχης ήταν ένας από  τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της εποχής

Υπήρξε πολεμιος της ένωσης των εκκλησιών. 

Στους τελευταίους καιρούς πριν την Άλωση στην Κωνσταντινούπολη δεν υπήρξε Ορθόδοξος πατριάρχης γιατί ο Αυτοκράτορας φοβόταν τις αντιδράσεις του κόσμου εάν εκλεγόταν Πατριάρχης που να

Στις 12 δεκεμβρίου 1452 έγινε ενώπιον του αυτοκράτορα μι

ΕΝΘΕΤΟ Πανουτσος Νοταράς

Πρόσωπο καθολικής αποδοχής, ο Πανούτσος Νοταράς είχε διακριθεί για τη μεγάλη του προσφορά στα κοινά. Γόνος μεγάλης οικογένειας με ρίζες στο Βυζάντιο, γεννήθηκε …

Υπήρξε ο πρώτος πρόεδρος του Ελληνικου κοινοβουλίου το 1843

ΠΗΓΕΣ

ΑΝΑΛΕΚΤΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑΣ: Η ιστορία του Ελληνισμού από τη Ρωμαϊκή μέχρι την Φράγκικη κατάκτηση 1204μ.Χ.  Νίκου Γ. Σβορώνου.

Σχέσεις Ελλήνων και Τούρκων από του 11ου αιώνος μέχρι το 1821 Κωνσταντίνου Ι Αμάντου

Σχίσμα του 1054 - Βικιπαίδεια (wikipedia.org)

Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος - Βικιπαίδεια (wikipedia.org)

Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος - Βικιπαίδεια (wikipedia.org)

Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων - Βικιπαίδεια (wikipedia.org)

Λουκάς Νοταράς - Βικιπαίδεια (wikipedia.org)

Βησσαρίων ο Τραπεζούντιος - Βικιπαίδεια (wikipedia.org)