Συλλέγοντας πληροφορίες για τα γεγονότα της περιόδου της δεκαετίας του 1960-70 έως και μετά την δικτατορία του 67

Συλλέγοντας πληροφορίες για τα γεγονότα της περιόδου της δεκαετίας του 1960-70 έως και μετά  την δικτατορία του 67

της Δήμητρας Σπανού

 

Το Νοέμβριο του 1963 ο Γεώργιος Παπανδρέου επέστρεψε στην πρωθυπουργία, και με τις δεύτερες εκλογές του Φεβρουαρίου 1964, απέκτησε ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ο Γαρουφαλιάς ανέλαβε το κρίσιμο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης, και αρχικά η επιλογή του χαρακτηρίστηκε ως άκρως επιτυχής, καθώς από τη μία ήταν φίλος, κουμπάρος και χρηματοδότης του Γεωργίου Παπανδρέου, ενώ από την άλλη είχε και την εμπιστοσύνη του συμμαχικού παράγοντα και των ανακτόρων. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο Πεντάγωνο, απέστειλε την ελληνική μεραρχία στην Κύπρο για να προστατεύσει τα ελληνικά συμφέροντα στο νησί, πλεονέκτημα που χάθηκε όταν η χούντα, μετά από μια σειρά λανθασμένων χειρισμών, υποχρεώθηκε από Τούρκους και Αμερικανούς να την αποσύρει.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν εμπιστευόταν τον Γαρουφαλιά, και είχε διατάξει την ΚΥΠ, στην οποία είχε τοποθετήσει δικούς του ανθρώπους, όπως ο λοχαγός Θεοφάνης Τόμπρας, να του παρακολουθεί τα τηλέφωνα. Ο Γαρουφαλιάς τελικά το έμαθε, αλλά με μεγάλη καθυστέρηση, (την άνοιξη του 1965).[2]

Το 1965, με το ξέσπασμα της υπόθεσης ΑΣΠΙΔΑ, ο Γαρουφαλιάς πήρε το μέρος των ανακτόρων και αρνήθηκε να παραιτηθεί, γεγονός που συνέβαλλε τα μέγιστα στην όξυνση του πολιτικού κλίματος και στην βασιλική εκτροπή του πολιτεύματος που ακολούθησε.https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_1965

Ακολούθησε  παραίτηση Παπανδρέου 

Στα επόμενη περίοδο,σχηματίστηκαν κυβερνήσεις από μέλη της Ενώσεως Κέντρου παρά τη σφοδρή αντίθεση του αρχηγού της Γ. Παπανδρέου και της πλειοψηφίας των βουλευτών της. Οι πρωθυπουργοί και υπουργοί αυτών των κυβερνήσεων, καθώς και οι βουλευτές της Ε.Κ. που τελικά στήριξαν αυτές τις κυβερνήσεις χαρακτηρίστηκαν αποστάτες, καθώς υπήρχε η εντύπωση σε πολιτικούς, δημοσιογράφους αλλά και ιστορικούς ότι η στήριξη που παρείχαν δεν πήγαζε από πολιτική ή ιδεολογική συμφωνία, αλλά ήταν προϊόν χρηματισμού και υποσχέσεων για ανάληψη κυβερνητικών αξιωμάτων. Η περίοδος αυτή ήταν περίοδος πολιτικής αστάθειας και εντάσεων με έντονη την ανάμιξη του νεαρού τότε βασιλιά Κωνσταντίνου στα πολιτικά πράγματα της χώρας κατά παράβαση του Συντάγματος του 1952. Οδήγησε σε απαξίωση των πολιτικών και άνοιξε τον δρόμο στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967.

έ

Ένας από τους ανθρώπους που αγωνίστηκε Λόγω της ανάμειξής του στην υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ ως συνηγόρου υπεράσπισης και της πολιτικής του δράσης, ο Νικηφόρος Μανδηλαράς κινδύνευε μετά την επιβολή της δικτατορίας. Έτσι στις 17 Μαΐου του 1967 επιβιβάστηκε κρυφά στο πλοίο RITA-V με σκοπό να διαφύγει στην Κύπρο. Πέντε ημέρες αργότερα όμως ψαράδες βρήκαν το πτώμα του στην παραλία Γενναδίου της Ρόδου.

Το Αντιτορπιλικό «Βέλος»


Το Κίνημα του Ναυτικού της 23ης Μαΐου 1973 ήταν μια στασιαστική προσπάθεια στην οποία προέβησαν επισήμως, 207 [1] συνολικά αξιωματικοί και υπαξιωματικοί[2] του ελληνικού πολεμικού Ναυτικού, με στόχο την ανατροπή του τότε δικτατορικού καθεστώτος.

Παρότι το κίνημα είχε αρχίσει να σχεδιάζεται από δημοκράτες αξιωματικούς στα 1969, τελικά προδόθηκε μια ημέρα πριν την εκδήλωσή του και καταπνίγηκε εν τη γεννέσει του.Η αντίδραση της δικτατορίας υπήρξε άμεση, με σύλληψη όλων σχεδόν των μυημένων στο κίνημα, πολλοί εκ των οποίων βασανίσθηκαν απάνθρωπα, όπως ο απόστρατος τότε ταγματάρχης Σπύρος Μουστακλής τον οποίον κατέστησαν ανάπηρο.

Στο κίνημα του Ναυτικού ο Γαρουφαλιάς φέρεται να συμμετείχε στο σκέλος της οικονομικής κάλυψής του.